Milena Zlateska

U NJEGA SU BOGA VIDJELI              2023.god

Ona, kao Vila,
s plavom dugom kosom,
noći nespavane,
samo za njega srce je gorjelo,
duša je pepeo postala.
Do bola ga je voljela.
On, obiteljski čovjek,
sa ženom i djecom.
Ali svako večer je Vilu milovao,
kod djece, doma, morao se vratiti,
žena kao Anđeo s raširenim rukama ga čekala,
samo da ga zagrli i nek umre, govorila je,
sebe nije žalila.
Jedna i druga su u suzama gorjele.
Ljubav govorili su, bol nosi.
Čovjek nije imao mane, melem i za oba dvije bio je.
Tko sudbinu kroji?
Tko sreću daje?
Koja bol do srca boli?
Koji žar pepeo od duše pravi?
A Vila i Anđeo nespretno u tom žaru gore.
Vrag im sudbinu kroji,
umjesto sreće, nesreću im nosi.
bol im je u srcu usadio,
dušu im je pepeo napravio.
Ali Vila i Anđeo u njega su Boga vidjeli.

OSTATI ILI OTIĆI 2021.god

Kako kapi kiše
izvirali su te suze
iz tog plavog oka te žene.

Ostati ili otići,
pitala se?

Koju bol odabrati
i ugnijezditi u svoju dušu,
trpjeti grč svog srca
do kraja života?

Dok su njeni pramenovi kose
ostajali u rukama te zvjeri od čovjeka,
dok je njena krv
ostavljala tragove
na svakim zidu kuće,
digla glavu pogledala
kako ovo obrisati,
pitala se?

Dok u naručju
smiruje plač svog djeteta
misleći kako je s ljubavlju dano,
u suzama pita se svaki dan,
zašto se njeno srce
ne može odvojiti
od te njegove proklete duše?

I svaki dan ispočetka,
u rijeci suza, u krvlju,
još se i danas pita
ostati ili otići?


ДА ОСТАНЕ ИЛИ ДА ЗАМИНЕ 2021.god

Како капки од дождот
извираа тие солзи
од тоа плаво око на таа жена.

Да остане или да замине,
се прашуваше?

Која болка да ја избере
и да ја вгнезди во својата душа,
да го трпи грчот на своето срце
до крајот на животот?

Додека нејзините прамени коса
остануваа во рацете на тој ѕвер од човек,
додека нејзината крв
оставаше трагови
по секој ѕид на куќата,
ја дигна главата и погледа,
како ова да се избрише,
се прашуваше?

Додека во прегратката
го смирува плачењето на своето дете
мислејќи оти е со љубов дадено,
во солзи се прашува секој ден,
зошто нејзиното срце
не може да се одвои
од таа негова проклета душа?

И секој ден од почеток,
во река солзи, во крв,
сеуште и денес се прашува
да остане или да замине?

OŽILJAK                               2019.god

Ti ženo!

Kakvo ti je danas lice,

su zacijelile rane?

Znam ožiljke nosiš,

brazde u srcu su duboke.

No krvave usne žele ga ljubiti,

polomljene ruke ga zagrliti,

plave, potečene oči s krvavim suzama

samo njega žele gledati.

Ti ženo!

I plod u utrobi što ti plače

i to dijete na grudima što nosiš

krvave suze liju,

i ti opet u zgrljaj mu trčiš.

Osakačena s ranama i ožiljcima,

u krvi i modricama vučeš se

samo da dopuziš do njega,

samo da ga dodirneš.

Ti ženo!

On je dušu u tebi ubio,

uzdah ti je uzeo!

I Bog je zaplakao,

kad je on ruku dignuo,

na Anđela od žene!

I dječje krikove Bog je čuo,

plač jednog iznemoglog srca!

Ta ubijena duša u tebi ženo kune ga!

S kakvim mlijekom ga je majka zadojila,

kakve su ga ruke podignule,

koj duh je u njega ušao,

kakvo srce kuca u tom tijelu,

tijelo zvijeri, đavola,

tijelo bezdušnog čovjeka.

I Bog je zaplakao

od dječjih bolnih  krikova,

od bolnih udisaja Anđela od žene!

Ti ženo!

Što i Bog s tobom plače,

daj si snagu, okreni glavu

puzeći otiđi.

Znaj!

U svakom srcu neka bol sakriva se,

rane će zacijeliti,

ožiljci ostaju.

ЛУЗНА                              2019.god

Ти жено!

Какво е денеска лицето,

зацелија ли раните?

Знам лузните ги носиш,

браздите во срцето се длабоки.

Но крвавите усни сакаат да го бакнуваат,

искршените раце да го гушкаат,

модрите, потечени очи со крвавите солзи

само него сакаат да го гледаат.

Ти жено!

И плодот во утробата што ти плаче

и тоа дете на гради што го носиш

крвави солзи лие,

и ти пак в прегратка му трчаш.

Осакатена со рани и лузни,

во крв и модрици се влечеш

само да долазаш до него,

само да го допреш.

Ти жено!

Тој душата во тебе ја уби,

здивот ти го зеде!

И Господ заплака,

кога тој рака дигна,

ти Ангел од жена.

И детските крикови Господ ги слушна,

плачот на едно изнемоштено срце!

Таа убиена душа во тебе жено го колне!

Со какво млеко мајка го задоила,

какви раце го подигнале,

кој дух во него е влезен,

какво срце чука во тоа тело,

тело на звер, на ѓавол,

тело на бездушен човек.

И Господ заплака

од детските болни крикови,

од болните издишки на Ангелот од жена!

Ти жено!

Што и Господ со тебе плаче,

дај си снага, заврти глава

лазајќе замини.

Знај!

Во секое срце некоја болка се крие,

раните ќе зацелат,

лузните остануваа.